Przed premiery

ilidia

Tutaj wklejamy swoje pomysły na nowe opka jeśli chcemy się dowiedzieć co sądzą o nich inni

Pokojówka

Jak każdy w dzień jej pracy wstała o szóstej. Wykonała szybką poranna toaletkę i ubrała się w to co zawsze czyli przechodzone już jeansy i zwykłą bluzkę z długim rękawem. W szybkim tempie pochłonęła kanapki zrobione przez nią samą. Włożyła pusty już talerzyk do zlewu i nie myjąc go udała się w stronę wyjścia. W ciasnym przedpokoiku założyła na stopy trampki a na siebie zarzuciła kurtkę. Przed wyjściem pochwyciła jeszcze swoją torebkę z wieszaka. Zamknęła swoje cztery kąty na klucz i zbiegła po schodach na parter. Wychodząc na podwórko opatuliła się szczelnie kurtką. Wokół niej leżał bielusieńki śnieg a z nieba prószyło. Chodź gdy była mała lubiła bawić się w zimnym puchu to teraz z całego serca nienawidziła tej pogody. Westchnąwszy ruszyła na przystanek autobusowy. Czekając na pojazd którym jeździła do pracy przeskakiwała z nogi na nogę. Gdy w końcu się zjawił z pietysto minutowym opóźnieniem wsiadła do niego szybko. Skasowała bilet i usiadła na jednym z wolnych miejsc pod oknem. Pół godziny później wysiadła no swoim przystanku i ruszyła w stronę hotelu w którym obecnie pracowała. Do pracy przyszła z pięciominutowym zapasem. Tyle czasu wystarczyło jej zaledwie na przebranie się w roboczy strój. Dziś swą prace zaczynała od pościelenia łóżek i posprzątać w pokojach opuszczonych już przez gości. Po upłynięciu dwudziestu minut do zrobienia miała już jedynie pościelenie łoża małżeńskiego. Poprawiając już ostatnie milimetry materiału przy stoliku nocnym na swoich ramionach poczuła czyjeś dłonie. Aż podskoczyła jednocześnie odwracając się twarzą do napastnika. Dwa kroki przed nią stał nie kto inny jak jej własny szef. Zmrużyła brwi nie wiedząc o co może chodzi a w szczególności mu. Z zamyśleń wyrwało ją silne popchnięcie na łóżko. Nim się zorientowało co jest grane otyły mężczyzna będącym zarazem jej szefem usiadł na niej okrakiem. Nie zważając na jej protesty i próby zepchania zaczął zdzierać z niej szarą służbową sukienkę. Gdy zabrakło jej siły na szarpanie się z silniejszym od siebie mężczyzną chwyciła pierwszą lepszą rzecz którą miała pod ręką. Nie wiele myśląc uderzyła własnego szefa najmocniej jak potrafiła. No co ten zastygł w bezruchu by po chwili upaść bezwładnie na kruche ciało przerażonej dziewczyny. Stefania z łzami w oczach i z wielkim wysiłkiem zrzuciła mężczyznę na bok i jak najszybciej wstała. Pośpiesznie wytarła łzy spływające po jej policzku i wybiegła z pokoju. Niczym burza wpadła do szatni i przebrała się. Nie zakładając nawet kurtki wybiegła z budynku hotelowego. Nie poszła nawet na autobus tylko popędziła do domu.
[/i]